Personal Touch

Blog 9 – Personal touch

Ik lees veel blogs van moeders en zie regelmatig artikels en dergelijke voorbij komen over de peuterpuberteit en de ‘2 is nee fase’. Over de ochtendspitsen die een hel zijn en over de opstandigheid van je peuter. Ook ik heb een peuter van 2 die de grenzen op zoekt. Maar het is allemaal zo veel makkelijker om mee om te gaan als je niet werkt.

Ik heb geen ‘ochtendspits’, want wij hoeven nergens heen. Ik heb geen ‘avondspits’, want ik hoef geen kind op te halen bij de opvang en dan nog eten te koken en dan ook nog ‘speeltijd’ te hebben. Ik heb de tijd en daarnaast ook veel geduld en neem geen stress van mijn werk mee naar huis. Dat maakt het opvoeden van een 2-jarige, denk ik, een stuk makkelijker. Ik geniet enorm van alle tijd die ik voor haar en met haar heb. Full-time moeder zijn bevalt mij erg goed.

Hier ziet het leven van een 2-jarige er heel anders uit. Want met 2 jaar gaan de meeste naar pre-school. Dat is vergelijkbaar met de peuter en kleuterschool en tot een jaar of 6. Maar dat is niet een dagje naar de peuterschool, maar dat is gelijk 5 volle dagen naar ‘school’. Daarna gaan ze naar Primary school (voor ons bekend als groep 3). Veel moeders zijn thuis tot de kinderen ongeveer tussen de 2 en 3 jaar zijn. Dan gaan ze naar ‘school’ en kan de moeder weer werken. Let wel dit gaat natuurlijk over de ‘rijke’ kinderen die in Sandton wonen. Wellicht wordt het opvoeden van een 2 jarige daardoor hier ook heel anders ervaren, maar dat is moeilijk te onderzoeken. Ik heb contact met de moeders die hun kind juist nog niet naar school hebben (je bent het niet verplicht).

Bevallen in Zuid-Afrika. Ook dat gaat er anders aan toe dan in Nederland. En ik ben gefascineerd door de invloed van wat je wordt verteld. In Nederland is dat hoofdzakelijk de verloskundige en hier is dat hoofdzakelijk de gynaecoloog. Daarnaast heb je zowel in Nederland als in Zuid-Afrika je omgeving met vrienden en familie, internet, tijdschriften enzovoort. Deze factoren dragen allemaal bij aan hoe je omgaat met de zwangerschap en met de bevalling. Ik kan het nu vergelijken, omdat ik ook al een zwangerschap en bevalling in Nederland heb meegemaakt. Natuurlijk geef ik ook overal mijn eigen interpretatie aan.

Hier kan je aangeven of je een keizersnede wilt of dat je natuurlijk wilt bevallen. In Nederland zou je dat een hele gekke vraag vinden, want waarom zou je bewust kiezen voor een operatie? Maar waarom vinden wij dat een gekke vraag, omdat ons dat wordt verteld. Als je het bekijkt vanuit een dokters oogpunt dan is een keizersnede helemaal niet zo gek. Je kan het plannen en veel beter voorspellen en hebt alles bij de hand tijdens de operatie. Daarnaast is het eigenlijk het enige verschil dat bij een keizersnede de baby er van boven uit komt en bij een natuurlijke bevalling de baby er van onder uit komt, aldus de gynaecoloog.  Met de vraag hoe de gynaecoloog tegen een keizersnede staat ten opzichte van het herstel, krijgen we als antwoord dat het eigenlijk hetzelfde is. Voor beide moet je 6 weken herstellen. In Nederland krijg je gegarandeerd een ander antwoord. Ik zou toch wel echt zeggen dat het iets complexer en genuanceerder is dan dat. Maar je begrijpt dat moeders hier andere overwegingen hebben als dat je wordt verteld. Dat is hier de waarheid.

Daarnaast kan ik nog een hele lijst aan verschillen opnoemen en is dat zeker interessant. Want wie heeft er nu gelijk? De dokter toch? Of dat nou in Nederland is of in Zuid-Afrika… Langer dan 40 weken zwanger ben je hier niet, dat brengt alleen maar risico’s met zich mee, aldus de gynaecoloog. Sinds week 36 krijgen we bij elke controle een hartfilmpje en er wordt sowieso bij elke controle een echo gemaakt. De controle is hier de laatste weken veel groter dan in Nederland. Het lijkt erop of ze minder risico’s willen nemen en liever het zekere voor het onzekere nemen. Waarom heel standvastig de natuur zijn gang laten gaan als we met de moderne technieken beter voorbereid kunnen zijn?

Nu 39 weken zwanger is het wachten op de bevalling en ervaren hoe het er nu daadwerkelijk aan toe gaat.

Into South Africa

Blog 8 – Into South Africa

In Zuid-Afrika houden ze erg van de BBQ, hier noemen ze dat de Braai. Er zijn veel parken en picknickplaatsen waar stenen braai-plekken staan waarop je kan braaien. Het is hier ook meer een dagactiviteit. Zeker nu het winter is en vroeg donker (en koud) is, begin je in de middag al met de Braai. Ze nemen de tijd!

Zo werden we door Sander zijn collega’s uitgenodigd voor een ‘Potjie’. Dit is een stoofpotje gemaakt op de braai. Klinkt al goed ;-) Wij hebben hiervoor ons huis en onze tuin beschikbaar gesteld. Iedereen neemt eten en drinken mee en wij hoeven weinig te doen. Toch gek dat als je allemaal mensen over de vloer hebt en je vraagt of iemand wat wil drinken het antwoord is “nee, ik heb zelf”. En dat ze gelijk de weg naar de keuken vinden en hapjes gaan klaarmaken. Er zijn 2 ‘potjie-experts’ en die zetten het op. Het duurt ongeveer 2 a 3 uur voor het klaar is. Het resultaat is een heerlijk stoofpotje van de braai! Deze ga ik straks zeker introduceren in Nederland.

We zijn gaan kijken bij een vrijwilligers project net buiten Johannesburg. Dit is een project waar kinderen uit de townships in de buurt worden opgevangen. Ze worden hier geholpen met alles wat ze nodig kunnen hebben, zoals voedsel, kleding en psychologische hulp. Ze hebben een team van vrijwilligers die de township in gaan en gaan kijken of er kinderen zijn die hulp nodig hebben. Dat zijn ook kinderen die bijvoorbeeld geen ouders meer hebben. Een hele mooie plek waar de kinderen kind kunnen zijn. Ze hebben nu 800 kinderen (tot 21 jaar) geregistreerd. Het is zo een andere wereld en doet je beseffen dat wij ons over de meest onzinnige dingen druk kunnen maken. Het is ook mooi om te zien hoe kinderen geen verschil zien. De kinderen van de leeftijd van Lisa zijn lekker in de speeltuin aan het spelen en Lisa gaat heerlijk mee spelen. Ze ziet niet dat deze kinderen donker zijn of zielig zijn. Waar wij het verhaal zien achter deze kinderen en daardoor met andere ogen kijken is dit voor Lisa totaal niet aan de orde.

Eindelijk een bezoek aan het apartheidsmuseum gebracht. Zeker een must op je to-do lijst als je in Johannesburg bent. Wat kent dit land een heftige geschiedenis en wat is het kort geleden. De mensen die hier rondlopen van onze eigen leeftijd hebben dit meegemaakt, dat kan je je bijna niet voorstellen.

We hebben iets nieuws geleerd. We zijn er nog niet erg goed in, maar het is een hele simpele manier om mensen te helpen. Als je restjes eten over hebt dan gooi je deze niet weg, maar dan geef je deze weg. Je kan er serieus iemand heel blij mee maken. Bij de meeste stoplichten staan mensen wat te verkopen, daarnaast heb je de mannen op de parkeerplaats en de bewakers bij de slagbomen. Deze mensen hebben niet veel en nemen graag wat eten van je aan. Nu moeten wij eerst even aan het idee wennen dat dit niet neerbuigend is. En dan moeten wij er ook nog thuis aan denken voordat we in de auto stappen. Maar het idee is heel goed en heel simpel.