De eerste dagen

Blog 3 – De eerste dagen

Eindelijk was het dan zo ver en konden we vertrekken naar Zuid-Afrika.

Een vlucht van 11 uur, die gelukkig erg voorspoedig ging. Met een dochter van 2 die vooral niet stil kan zitten en niks geeft om een filmpje kijken, blijf je wel bezig. Maar de grootste entertainment zat een rij voor ons, namelijk een moeder alleen met een baby van 10 weken. En Lisa kon dus heerlijk naar de ‘baby kijken’. Beetje jammer dat we er bij aankomst achter kwamen dat ze de buggy waren vergeten, maar liever de buggy dan een koffer en gelukkig hadden we hem 2 dagen later alweer.

En nu na een paar dagen hebben we al zoveel dingen gedaan en gaat alles zo snel. En merk je ook dat het moeilijk is om dat uit te leggen. Je kan niet uitleggen dat alles hier anders is, het hangt in de lucht. Het weer is anders, de omgeving is anders, de natuur is anders, de geluiden zijn anders, alles ademt hier anders. En daarvoor zijn we ook gekomen, dus het voelt goed!

We zitten in een prettige Bed & Breakfast met 2 kamers en een eigen keuken in een klein huisje. Comfortabele plek om de omgeving te verkennen en op zoek te gaan naar een huis.

Om ervoor te zorgen dat we mobiel zijn gelijk maar een auto huren. Waar je in Nederland je kind echt niet meer op schoot zal nemen of in de grote gordel zal zetten, ook al is het voor een klein stukje. Heb je hier even geen keus, want we hebben niet meteen een autostoel. Dat is niet anders dus doe je het gewoon en pas je je aan. Lisa achter in de gordel en ik ook achterin.

Via via begrepen we dat de eigenaresse van de Bed & Breakfast waar Sander in februari verbleef nog een huis te huur had. Na een poging tot telefonisch contact zijn we daar gewoon heen gereden om te kijken of we even naar dat huis konden kijken. En dat kon, dus nog niet koud 2 dagen in Johannesburg en we gaan ons eerste huis bekijken. Zonder verwachtingen. Het zag er verrassend goed uit; modern ingericht en voldeed aan de meeste criteria. Echter zonder vergelijkingsmateriaal moeilijk om iets over te beslissen. Dus nog even verder kijken.

In Nederland had ik al gezien dat er een koningsdag feestje zou zijn in Pretoria bij de Nederlandse ambassade. Pretoria is een half uur rijden (mits je mij niet laat navigeren en in 1 keer goed rijdt..) dus de moeite om even te gaan kijken. Dit zijn toch de plekken waar je makkelijke sociale contacten kan leggen. Een aantal van Sander zijn collega’s waren er ook dus daar zijn we mee opgetrokken en konden we gezellig mee kletsen. Er waren ook wat kinderen met kleedjes en je kon er kroketten, poffertjes en andere Nederlandse lekkernijen zoals stroopwafels kopen. Wij zijn er net 3 dagen dus die mis ik echt nog niet.

We worden heel hartelijk ontvangen door zowel de Nederlanders als door de Afrikanen. Ze geven je tips, wijzen je de weg en nemen je gelijk mee op sleeptouw. Zo werden we gelijk uitgenodigd door een Afrikaanse collega van Sander om op zondag mee te gaan lunchen bij Fourways Farmer Market samen met zijn vrouw (leeftijdsgenoten).

Dit is echt fantastisch!!

Het is vergelijkbaar met de opkomende markt in Nederland voor de foodfestivals (de rollende keukens, lepeltje lepeltje enz.) Alleen hier is het groter, beter en goedkoper en ook nog elke week! Heel veel eetkraampjes met alleen maar lekkere dingen, een ‘drinks in a Jar’ bar, kraampjes met lokale producten, live muziek en overal picknicktafels en zithoeken. Dit is ‘living the good life’! Genieten in Zuid-Afrika!

Een visum aanvragen DEEL 2

Een visum aanvragen DEEL 2

Veel bezoekjes aan het gemeentehuis, bezoekjes aan de bank, heel veel contact met het kantoor in Zuid-Afrika, zelfs een bezoekje aan Gemeente Deventer (internationaal geboorte akte), bezoekje bij de notaris enzovoort. Eindelijk is het zover we hebben de documenten voor de visum aanvraag compleet. Dit is serieus een pak papier van 5 cm dik!

Uit eerdere verhalen worden de meeste een aantal keer teruggestuurd, omdat er dingen niet correct of niet compleet zijn in de aanvraag. Hopelijk hebben wij hem nu in 1 keer compleet, maar met een pak papier van 5 cm, nog best een uitdaging.

Op naar Den Haag! In verband met de paasdagen konden we niet meer checken of we dit met het hele gezin moesten doen, of dat Sander dit alleen kon doen. Voor de zekerheid met het hele gezin. Daar aangekomen, wachten tot je aan de beurt bent. Mensen worden weggestuurd en mensen worden weggestuurd om formulieren in te vullen. Hoopvol…

Aan de beurt. Voordeel is dat ze gelijk gaan kijken of alles correct en compleet is.

De norse, ergens wel vriendelijke, maar toch heeft hij een kut-baan, man achter de balie heeft een paar keer een vraag over iets wat hij niet direct kan vinden, maar wel degelijk in de papieren staat. Waarschijnlijk brengt dit hem op zijn hoede en is hij nu lichtelijk geïrriteerd. Alsof hij nu iets MOET vinden om ons terug te sturen. Jep! Het Zuid-Afrikaanse contract is niet op het juiste briefpapier geprint. ?? Huh ?? Kennelijk kan dat een reden zijn om de aanvraag niet te accepteren.

Snel naar huis, dat in orde maken! Een beetje creatief mee omgaan. En om de man tevreden te stellen gelijk nog wat andere kleine dingetjes ‘beter’ maken.

Joehoe, geaccepteerd! En nu wordt het pas echt spannend en kunnen we echt op het visum wachten, denken we… Een aantal dagen later een telefoontje van de ambassade. Drie opmerkingen, weer terug naar Den Haag met twee formulieren om de eerste twee opmerkingen gelijk aan te passen en met een weer terug naar huis. Waarmee we maandag terug moeten naar de notaris voor een handtekening.

Maandag poging 4… Nu helemaal goed en geaccepteerd. Nu duimen dat het volgende bericht het bericht is dat we het visum op kunnen halen. Gelukkig, dat is het geval.

Op 15 april het visum binnen en kunnen we eindelijk definitief zeggen dat we 22 april vertrekken naar Zuid-Afrika.

Een visum aanvragen DEEL 1

Een visum aanvragen DEEL 1

Natuurlijk een heel leuk idee, verhuizen naar Zuid-Afrika. Maar dat betekent dat je een visum moet aanvragen. Waarvoor je een waslijst aan documenten nodig hebt.

En dan krijg je te maken met overheidsinstanties. Waarvan het lijkt dat deze niet weten wat ze aan het doen zijn. Hier een goed voorbeeld waar ik me echt over verbaasd heb.

Voor de visum aanvraag hebben we een verklaring omtrent gedrag (VOG) nodig. Dit kan je aanvragen bij de gemeente. Sander ging mij voor en heeft zijn aanvraag ingediend. Een aantal dagen later ga ik naar de gemeente om met exact hetzelfde formulier de aanvraag te doen. Ik tref iemand anders achter de balie en krijg te horen dat er een officiële verklaring van degene die de VOG nodig heeft nodig is. Thuis nog een keer navragen en nog een keer nakijken. Nee, dit zou echt niet nodig hoeven zijn, in sommige gevallen is er geen handtekening nodig. Nog een bezoekje aan het gemeentehuis. Gelukkig tref ik wederom een andere balie medewerker en die kan ik ervan overtuigen dat de informatie zo compleet is. Dus de aanvraag wordt gedaan.

Na een paar dagen ligt er een brief op de mat, gericht aan Sander. In de aanvraag voor de VOG ontbreekt een verklaring van degene (in dit geval de ambassade van Zuid-Afrika) die de VOG nodig heeft (dus toch…). Hiervoor moet je naar de ambassade in Den Haag, in eigen persoon om een verklaring te ontvangen. Deze moet vervolgens worden opgestuurd naar Justis. Logisch gevolg zal zijn dat ik dezelfde vraag ga krijgen.

Dus dat betekent heen en weer naar Den Haag. Een uur heen rijden en na 10 minuten stonden we weer buiten en konden we weer een uur terug rijden.

Om te checken of we een kopie op konden sturen in plaats van het origineel, waarvoor we speciaal naar Den Haag waren geweest en er niet op zaten te wachten dat dit ergens kwijt zou raken, belt Sander met Justis. Een medewerker aan de telefoon vertelt dat het telefonisch doorgeven van het land waarvoor de visumaanvraag is (waarvoor de VOG voor nodig is) voldoende is. ?? Huh ?? zijn wij voor niks naar Den Haag op en neer geweest…..?

Maar goed het kan nog erger… Want laat ik ook gelijk bellen en doorgeven dat het om Zuid-Afrika gaat, dan gaat mijn aanvraag wellicht wat sneller. Dus zo gezegd, zo gedaan. En dan tref ik een andere medewerker aan de telefoon. Ik geef het land door, hij maakt een notitie en kan het nog beter maken. Want als je een VOG nodig hebt voor een visum dan kan je deze versneld aanvragen en ontvang je hem binnen 5 dagen. ? Huh ? Daar heb ik Sander niet over gehoord. Dus ik vraag aan de medewerker die ik aan de telefoon heb of hij dit gelijk wil controleren. Nope! Geen aantekening in zijn aanvraag. Nou doe maar gelijk voor allebei dus! Ik krijg een meldingsnummer mee, waarmee ik over een aantal dagen mag bellen om te checken of hij onderweg is. Als het goed is heeft Sander ook een meldingsnummer gekregen. Nope! Gelukkig krijg ik ze gelijk allebei, voor de zekerheid….

Tja, wat gaat hier mis?? Het lijkt er echt op dat ze niet weten wat ze aan het doen zijn, zowel bij de Gemeente als bij Justis. Het is al een heel karwei om duidelijk te krijgen wat je allemaal nodig hebt voor een visum aanvraag en om dit allemaal bij elkaar te krijgen, maar dit soort instanties maken het er zeker niet makkelijker op.

En dan ineens heb je het

En dan ineens heb je het: je gaat een blog schrijven…

Leuk idee, maar dan moet je nog beginnen. Waarom zou ik een blog gaan schrijven?

Het begon allemaal bij een langgekoesterde droom. Nadat we zijn afgestudeerd leek het ons al leuk om een tijdje in het buitenland te werken en te wonen. Om ervaringen op te doen in andere omgeving en een andere cultuur (een warmer land dan Nederland geniet gelijk mijn voorkeur J).

In 2009 hebben we een hele mooie reis gemaakt, naar een heel mooi land: Zuid-Afrika. Waarbij men vooraf zei “het is de wereld in één land” konden wij alleen maar concluderen dat dit meer dan waar was; grote steden, bergen, woeste zee, droge vlaktes, groene bossen, wilde dieren op land en in de zee, watervallen, hutjes en uitgestrekte wijnvelden enzovoort. Een ontzettend mooi land! Dus toen we daar rondliepen zeiden we meteen, hier kunnen we wel wonen.

De jaren gaan voorbij, we kopen een huis, krijgen een geweldige dochter en de kans heeft zich nog niet voorgedaan. Maar dan komt er ineens DE mogelijkheid. En zeggen we gelijk volmondig ja. Dit is onze kans, we kunnen voor een aantal jaar vertrekken naar Johannesburg!

De trein begint met rijden en we kunnen niet meer uitstappen, maar gelukkig willen we dat ook helemaal niet. Er moeten vele voorbereidingen worden getroffen. Je vergist je nog in wat er allemaal nodig is voor een visum. Het huis moet worden verhuurd, de verhuizing moet worden geregeld. En o, ja, laat ik maar beginnen met mijn baan opzeggen.

Geen baan, dat betekent tijd om alle voorbereiding te gaan treffen, maar ook om na te denken over mooie dingen die ik daar kan doen en dromen die ik kan gaan naleven. Maar wel op grote afstand van alle mensen die mij dierbaar zijn. Die ik uiteraard heel erg ga missen en daarom graag een kijkje geef in mijn leven als ik daar zit.

Vervelen dat ken ik niet, en schrijven vind ik stiekem toch ook wel erg leuk. Dus geen beter moment om daar nu maar gewoon mee te beginnen.